เนื้อเพลง ดอกไม้ที่ไร้กลิ่น โดย ภูมิมินท์ บึงชารี

เราเพียงเดินทาง ผ่านเส้นเวลา
ผ่านพบมา แล้วจากไป
เป็นเพียงวัตถุ บนพื้นดินใหญ่
ที่รอสลายไปตามเวลา

บางที บางครั้ง
มีเรื่องราวหนึ่ง ที่เกิดขึ้นตรงกลางใจฉัน
มีความสุขใจ แต่แล้วไม่นาน
และสุดท้ายก็ค่อยจบลง

เราเพียงเดินทาง เพื่อพบและจาก
และอย่างมากทำได้แค่จดจำ
บางคนเวียนมา เพื่อสอนบางอย่าง
แต่ไม่ได้สอนถึงการรับมือ

ว่าถ้าวันหนึ่ง ไม่พบกันอีก
และชีวิตจะเป็นอย่างไร
ถ้ามีวันหนึ่ง เราสองต้องไกล
ต้องทำสิ่งไหนก็ไม่ได้บอกฉัน

จน ฉัน เข้าใจเอง
จน ฉัน เริ่มเรียนรู้เอง

ฉันจึงทบทวน ฉันเพียงคนหนึ่ง
จะให้ฉันฝืนมากมายกว่าใคร
ใจมีดวงเดียว เหมือนคนทั่วไป
คงจะไม่ไหวถ้าให้แบกรับ

ที่ฉันเจอมาหมดทุกๆ อย่าง
ทั้งดีและร้ายในช่วงชีวิต
เวลาที่เหลือ คงมืดสนิท
คงไม่อยากคิดจะทำสิ่งใด

ฉันเลยปล่อยวาง ใครเข้า ใครออก
ก็ปล่อยให้เขานั้นได้เลือกเอง
ที่เป็นแบบนี้ เพราะฉันเคยเจ็บ
ก็เลยต้องเซฟความรู้สึกฉัน

ไม่ได้นิ่งเฉยกับหลายๆ อย่าง
แต่เพียงบางครั้งไม่รู้สึกอิน
เป็นดั่งดอกไม้ที่ไร้ซึ่งกลิ่น
แต่ยังคงเฝ้ารอการเติบโต อยู่

ที่ไหนตอนนี้ มองเห็นทุกอย่าง
มันอาจจะช้าคงไม่เป็นไร
ยังดีกว่าฉัน ต้องไม่เข้าใจ
จนกว่าจะรู้ได้ก็ไม่ทัน

ก็เพราะเวลา ที่หลงเหลืออยู่
ไม่มีทางรู้เมื่อใดจะหมดลง
ถ้ามัวยังจมอยู่กับเรื่องบางอย่าง
ก็อาจจะสูญเสียการพบเจอ

ต่อให้ผ่านมา สุขทุกข์เพียงใด
แต่พอสุดท้ายก็เพียงส่วนหนึ่ง
ที่ควรคำนึง คือที่มีอยู่
คือที่รับรู้ได้ด้วยจิตใจ

ไม่ได้ผิดไร ถ้าบางช่วงเวลา
จะคิดถึงที่เคยผ่านพ้น
จะเป็นผู้คน สถานบางแห่ง
หรืออาจจะแม้เรื่องราวเรื่องหนึ่ง

ให้ความคิดถึงมันคงไว้ที่เดิม
เพราะเราทั้งหลายจะต้องเดินต่อไป
ตามทางเวลา ตามหนทางใหม่
นี่คือสุดท้ายของโลกใบนี้

ไม่ได้ผิดไร ถ้าบางช่วงเวลา
จะคิดถึงที่เคยผ่านพ้น
จะเป็นผู้คน สถานบางแห่ง
หรืออาจจะแม้เรื่องราวเรื่องหนึ่ง

ให้ความคิดถึงมันคงไว้ที่เดิม
เพราะเราทั้งหลายจะต้องเดินต่อไป
ตามทางเวลา ตามหนทางใหม่
นี่คือสุดท้ายของโลกใบนี้